Ένας φωτογράφος με πολλές χιλιάδες ακόλουθους, αποφάσισε να διαγράψει το λογαριασμό του

στο facebook (και όχι μόνο) για τους δικούς του, σεβαστούς, λόγους.

Η είδηση (από φωτογραφικό site) αλιεύτηκε από φίλους  «facebook-σκεπτικιστές», 

που την κοινοποίησαν….  στο facebook!!

Οξύμωρο? Τουλάχιστον. 

Στο ίδιο όμως  site υπήρχε και άλλη μια είδηση, με infographic παρακαλώ, 

των 30 φωτογράφων  που χρησιμοποιούν τα social media προς όφελος τους, 

καθώς  επίσης και άλλη μια απλή λίστα με τους 100 φωτογράφους που είναι 

οι πιο ενεργοί στα social media και έχουν  και αυτοί ωφεληθεί 

(επαγγελματικά σίγουρα και πιθανότατα καλλιτεχνικά) από αυτά. 

Συνήγορος υπεράσπισης δεν είμαι.

 

Πόσο μάλλον του κυρίου Mark Zuckerberg και ιδιαίτερα μετά τις 

αποκαλύψεις και τις συγνώμες  για το Cambridge Analytica.

Είμαι όμως υποστηρικτής του «μέσου».

 

Εμείς είμαστε αυτοί που το χρησιμοποιούμε (με τη θέλησή μας) και εμείς είμαστε ατομικά υπεύθυνοι 

για τη σωστή του χρήση καθώς και για το τι αποδεχόμαστε και το τι απορρίπτουμε, από την ακατάπαυστη ροή του timeline.

Δεν αναφέρομαι στη γενική χρήση. Πως θα μπορούσα άλλως τε?

 

Αναφέρομαι στη χρήση που κάνει ένας επίμονος φωτογράφος, που θέλει να δείξει τις εικόνες του σε ένα ευρύ κοινό, 

που ποτέ δεν θα το είχε στη «διάθεσή» του και που περιμένει μια ειλικρινή ανταπόκριση ή απόρριψη από αυτό.

Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι και η φωτογραφική μας μηχανή είναι και αυτή «μέσον». 

Και δεν φταίει αν οι φωτογραφίες μας δεν συγκινούν, όπως και δεν οφείλονται σ΄ αυτήν οι όμορφες εικόνες μας, 

αλλά στην ευθεία που μπαίνει η καρδιά, το μάτι και ο εγκέφαλος και διαπερνά το φακό της… 

Εξ’ άλλου ο Alfred Stieglitz ήταν αυτός που μας προέτρεπε «να μην είμαστε ενθουσιώδεις χειριστές κουμπιών». 

«H φωτογραφία είναι χρήσιμη για την αποτύπωση της πραγματικότητας όσο και για τη προσωπική δημιουργία 

και για να ξεχωρίσουμε είναι μονόδρομος η δημιουργία μιας προσωπικής αισθητικής που δεν θα μοιάζει 

με κανενός άλλου» έγραψε η Susan Sontag.

Η προσωπική αισθητική όμως αυτού του επίμονου φωτογράφου, ο οποίος  δεν έχει πρόσβαση στους editors, 

τους curators, στις εκθέσεις, στη δημιουργία ενός site, στην έκδοση βιβλίου, είναι πιθανόν να  βρει  

μια χαραμάδα αναγνώρισης μέσα  από ένα post και να αμυνθεί ενάντια στην αφάνεια.

Μονόδρομος? Δύσκολο πολύ, αλλά –θέλω να ελπίζω – πιθανόν…

        Γ. Καζάζης

Το παραπάνω κείμενό μου, δημοσιεύτηκε  στο ifocus.gr  (06-11-2018)